Czas wyznań.

1. Podróżnik ze mnie niedzielny. Wiem jedno: kocham wyjazdy, staram się wyjeżdżać częściej i na dłużej, aczkolwiek nie udało mi się jeszcze wyjechać na kilka dni więcej niż 3 razy w roku. Gdybym naprawdę chciała, mogłabym. Cóż to: autostop i spanie na dziko. Wielu tak robi. Albo mnie to nie kręci, albo nie jestem jeszcze gotowa. I dlatego nie będzie tu relacji z super-dzikich wypraw tylko z takich, na które uskładałam trochę grosza. Mimo to tanich.

2. Jeśli chodzi o podróżowanie, dopiero się rozkręcam.

3. Przepraszam za wszystkie badziewne teksty, które się tu pojawiły. Systematycznie będę kasować te, w których starałam się "odkryć Amerykę", przyciągnąć nudną recenzją lub zaszokować tytułem. Taka droga blogera: od crapu po cuda.

4. Nie będę powtarzać treści. Od tego są przewodniki i przemądrzalscy podróżnicy, którzy zapychają swoje książki historycznymi i krajoznawczymi status quo. Czy zatem w postach będzie pusto? Nie. Warto podróżować dla uchwycenia detali, subtelnych kulturowych różnic i ciekawostek.

5. Przepraszam za wygląd bloga. Kiedyś może się poprawi, dziś stawiam na treść.

6. Wciąż myślę: jak pisać o podróżowaniu? Błędnie wydaje mi się, że wszystko już było. Skąd wiem, że błędnie? Come on, na wszystko są nowe sposoby. Czekam na taki, który trzepnie mnie jak nagłe dreszcze. Póki co, będzie zwyczajnie, na mój sposób. Blisko prawdziwego życia.
Krytyka mile widziana.

W Maku w Budapeszcie. Czytam spoilery do 5. sezonu Shameless i piję mocną kawę. Na swoją obronę mam to, że po całym dniu pieszego zwiedzania byliśmy okrutnie zmęczeni.